Tycho en zijn ouders keken verwachtingsvol uit naar de eerste schooldag. Volgens Marjan, de moeder van Tycho, was hij er erg aan toe. Ze kon hem thuis nog maar moeilijk uitdagen. Zij en haar man hoopten natuurlijk van harte dat de schooltijd een succeservaring zou worden. Maar dit pakte toch wat anders uit. Marjan, de moeder van Tycho vertelt haar ervaring:
Eindelijk naar school
Hoera, onze Tycho werd 4 jaar en mocht eindelijk naar school. Stoer, want daar zou het allemaal gaan gebeuren! Toch? Wat hadden we hier samen naar uitgekeken. Om de feestvreugde te verheugen had Tycho zelf een mooie rugzak en drinkbeker uitgezocht. Goed uitgerust ging hij naar school.
Van sociaal naar stil
Vol enthousiasme ging Tycho zijn eerste dag tegemoet. Onze Tycho, die altijd zo nieuwsgierig was, vol vragen zat en alles wilde weten – tot we er soms dol van werden. Maar die pientere, sociale Tycho die altijd zijn woordje klaar had, werd in de klas stil, teruggetrokken en voor de juf onzichtbaar. School was al snel geen feestje meer voor hem. Sterker nog, we moesten hem ’s ochtends naar school slepen.
Hoge scores en zorgen bij de juf
Opeens was het gedrag van Tycho een ‘aandachtspunt’. Waar wij dachten dat hij even de kat uit de boom keek en gewoon nog wat tijd nodig had om zijn plekje te vinden, vond de juf het zorgelijk dat hij nooit iets vertelde in de kring.
Tycho zat toen nog maar 6 weken op school, nadat hij midden in het schooljaar was ingestroomd in een combinatieklas van groep 1 en 2. Hij wilde graag met letters en cijfers aan de slag, maar dat bleek pas voor groep 2 te zijn. Tycho hield zijn mond dan maar. Zijn Cito’s waren prima: hij scoorde hoog. Gek eigenlijk dat dat totaal niet werd besproken! De focus werd volledig gelegd op het feit dat hij niets vertelde in de klas en geen contact met juf zocht.
Als we toen hadden geweten wat we nu weten, hadden we destijds een heel ander 10-minutengesprek gevoerd…
Tycho in groep 2
In groep 2 werd het er niet beter op. Tycho kwam steeds vaker gefrustreerd thuis. Zijn stille, teruggetrokken gedrag was voor de juffen inmiddels een groot probleem.
Wat zeg je dan ook alweer? Als je mijn kwaliteiten niet kunt zien, moet je van mijn ‘gebreken’ afblijven!
Wij hadden inmiddels wat puzzelstukjes op hun plek gelegd en opperden voorzichtig dat Tycho misschien meer nodig had en meer kon dan hij nu in de klas liet zien. We kregen geen gehoor, alleen zo’n blik van: “Daar heb je weer van die ouders die hun kind het slimste jongetje van de klas vinden…”
Op school vonden ze Tycho sociaal en emotioneel nog niet rijp voor groep 3. Wij zagen iets heel anders…
Handelingsverlegen… En dan?
In groep 3 gingen uiteindelijk ook zijn Cito-resultaten naar beneden. Tycho sleet zijn dagen met uit het raam staren en voerde helemaal niets meer uit. En toen was de Cito opeens wel onderwerp van gesprek! Tycho zou het allemaal niet begrijpen en niet kunnen. Het lezen kwam niet van de grond en rekenen kon hij ook niet. Tja, en dan zijn gedrag… Nog steeds zagen wij thuis iets heel anders. We voelden ons op school niet serieus genomen.
Eind groep 4 werd er geopperd dat Tycho besproken moest worden, omdat school handelingsverlegen was. Noem het onderbuikgevoel of goed tussen de regels door luisteren, maar wij voelden al een etiketje in de lucht hangen.
Ons nieuwsgierige jongetje was inmiddels verschrikkelijk onzeker en ongelukkig geworden en ging alle nieuwe dingen uit de weg. Tycho wilde niet meer in deze wereld zijn en wij stonden voor ons gevoel met de rug tegen de muur.
Tijd voor een test
Wat doe je dan als ouder? Dan ga je uiteindelijk toch overstag om je kind dan maar op eigen initiatief te laten testen. Wat hadden we ons al vaak afgevraagd of we het wel goed zagen. Zagen we geen dingen die er niet waren? Of zagen we juist iets over het hoofd en zat er toch iets anders achter? De test maakte een einde aan onze twijfels: de uitslag liet duidelijk zien dat we er als ouders toch echt niet naast zaten…
Wordt vervolgd….
Dit blog berust op een reële situatie maar uit het oogpunt van privacy is de naam gefingeerd.
Het lijkt precies onze zoon alleen vertoonde hij clownesk gedrag. Ook een IQ test verricht maar bij iemand waar hij geen klik med had. Daarna een dynamische test bij iemand die hem wel zag en daar liet hij zich voor het eerst zien. Hij blijkt creatief begaafd te zijn. Deze kinderen worden nog moeilijker ontdekt en begrepen.
Klopt helemaal, Helena. De creatief begaafde kinderen worden zeer slecht herkend. Zeer herkenbaar!!
Het is belangrijk om dit in een zo vroeg mogelijk stadium te signaleren. De scholen zouden dit structureel en standaard moeten doen. Helaas is dit lang nog niet overal het geval en worden er dagelijks kinderen gefrustreerd.
Voltijds hoogbegaafdheid onderwijs mag dan na een aantal jaren de schade repareren. Er gaat hierdoor veel onderwijstijd verloren en betreffende kinderen (en hun ouders) moeten dan eerst het vertrouwen weer vinden en krijgen wat ook weer leidt tot frustraties.
Helemaal eens. Er is nog flink wat werk aan de winkel maar gelukkig zie ik steeds meer scholen die op tijd hulp vragen en graag met mij en ouders willen samenwerken zodat het kind met plezier naar school gaat en graag wil leren. Plezier om te leren is zo belangrijk. Uiteindelijk doen we dat iedere dag.
Deze week verschijnt er op mijn site een blog van twee praktijksituaties waarbij het uiteindelijk wel goed ging en vooral WAAROM het goed ging.