En daar zitten we dan: mijn dochter en ik met het zweet op onze rug te puzzelen op de vragen van Aardrijkskunde. Terwijl de buitenthermometer 35 graden in de zon aangeeft, verdiepen wij ons, ironischer kan het niet, in de ijstijd. Dochter had de vragen meegekregen naar huis omdat vrijwel de gehele klas een onvoldoende had gehaald op dit thema. Het verbaast me niets als ik de vragen lees.
Aardrijkskunde, leuk?
Gelukkig komt mijn man me aflossen. “Ah leuk, aardrijkskunde!,” hoor ik hem tactisch zeggen. Later op de avond als onze dochter al lang in bed ligt, kom ik toch even terug op zijn reactie. “En, was het zo leuk als je had verwacht?” Ik ben blij te horen dat hij het met me eens is dat dit een onderwerp is, dat wel heel ver van ons bed staat. Ik heb tenminste tijdens mijn loopbaan nou nooit gedacht van ‘had ik nu maar wat meer over het pleistoceen geweten.’ Jij wel?
Afscheid van een onderwijsman
Deze week namen we definitief afscheid van mijn oom; een onderwijsman in hart en nieren. In de tijd dat hij rector was, was ik een meisje van een jaar of 12. Nog geen leeftijd om met hem over het onderwijs te sparren. Tijdens de uitvaartplechtigheid hoorde ik in de toespraken de woorden ‘hoog rechtvaardigheidsgevoel, het belang van het kind voorop, humor en vernieuwingsdrang,’ vaak voorbij komen.
Herkenning en vernieuwingsdrang
Ik herken veel van mezelf in hem. Vooral de vernieuwing van het onderwijs houdt me bezig en ik denk weer aan de aardrijkskundetoets van mijn dochter. Wat is er nou eigenlijk vernieuwd vanaf de tijd dat mijn oom rector was tot op heden, als we het hebben over de onderwijsinhoud? Niks toch?
Ik hoor het kinderen aan de lopende band zeggen:”Waarom moet ik dit leren? Dat heeft toch totaal geen zin. Ik kan het toch ook opzoeken als ik dat wil weten.” Ik breng de cirkel van invloed dan maar weer eens te sprake en help hen daarmee toch maar weer even over het weerstandsheuveltje heen. En eigenlijk zeg ik daarmee dat hij/zij nog maar even moet doen wat er van hem/haar gevraagd wordt. Met andere woorden: dat ie volgzaam moet zijn…. Pff, dat gaat vreselijk tegen mijn gevoel in.
Betekenisvol leren
Waarom van die onderwerpen waar een kind de relevantie niet van inziet? We hebben zoveel middelen en inspiratie waarmee je de betrokkenheid en leermotivatie van een kind kunt vergroten. Ken je bijvoorbeeld de film ‘Gran Torino,’ van Clint Eastwood? Afgelopen zaterdag zag ik ‘m nog. Allerlei maatschappelijke kwesties passeren in deze ene film de revue: politiek, geloof, aardrijkskunde, kennis over talen, discriminatie, cultuur, intermenselijke relaties, communicatie, patronen, overtuigingen en rechtvaardigheid. Je zou er zo een projectweek over op kunnen zetten. Alle 21-eeuwse vaardigheden kun je hierbij aan bod laten komen.
Enfin, mijn oom kan er geen getuige meer van zijn maar ik hoop van harte dat ik het mag meemaken dat in ieder geval mijn toekomstige kleinkinderen niet meer hoeven te worstelen met zaken als het pleistoceen. Tenzij ze dat heel interessant vinden natuurlijk.
