Het is zaterdagavond. We hebben zojuist een bezoekje gebracht aan Ikea. De nieuwe kamer in Groningen van onze zoon is veel groter dan zijn vorige , dus moesten er een paar nieuwe spullen gekocht worden. Terwijl hij de winkelkar wegbrengt, kruip ik weer achter het stuur. Mijn aandacht gaat ondertussen naar het grote billboard met de tekst ‘aandacht maakt alles mooier.’ “Kijk”, zeg ik tegen mijn zoon die inmiddels naast me is komen zitten, “daar gaat het om.” Hij kijkt me wat verbaasd aan en ik vertel hem over het gesprek dat ik die ochtend met mijn man aan de keukentafel had, naar aanleiding van een blog op het kind.org.:

Zorgt het gebruik van een Ipad of een andere inrichting van een klas nu echt voor beter onderwijs? Meer aandacht voor de individuele leerbehoefte van een kind en een goede werkplek zijn erg belangrijk maar is dit het eerste waar je aan denkt als je het hebt over passend onderwijs?

Er wordt zelden stilgestaan bij het feit dat deze kinderen soms geen leerplezier en passende prestaties laten zien omdat ze zich zo vreselijk eenzaam kunnen voelen; want hoe zou jij het vinden als je zelden kunt samenwerken omdat de rest van de klas ander werk krijgt, of dat je de hele tijd naar de groepsinstructies moet luisteren terwijl je het al lang snapt of dat de kinderen in de klas geen interesses met jou delen en jouw humor niet snappen?… Juist ja, dan voel je je vreselijk alleen en onbegrepen. En als je dan ook nog beschikt over een dusdanig invoelingsvermogen dat je ziet dat jouw leerkracht het te druk heeft om aandacht te besteden aan je gevoelens, dan is het logisch dat je je naar voelt. Dan heb je geen ruimte meer in je brein om prestaties te leveren die bij jouw talent passen  Zo ging het ook met Juul

Het afgelopen schooljaar zat Juul vaak ziek thuis. Juul bezocht regelmatig de huisarts. Ze had namelijk vaak buikpijn. Maar deze kon geen lichamelijke oorzaak vinden.
Vele gesprekken met de leerkracht volgden en uiteindelijk dacht deze de oplossing te hebben gevonden in meer uitdaging want dat Juul slim was, had hij wel gezien.Maar helaas, ook een uitdagend programma bleek niet te helpen

Dat was een reden voor de ouders van Juul om mij in te schakelen aan het begin van het nieuwe schooljaar. De nieuwe leerkracht wilde graag meewerken.In de gesprekken die ik met haar voerde viel het me direct op hoe goed ze Juul observeerde. De maatregelen die genomen moesten worden werden direct toegepast en communicatie tussen haar, de ouders en mij verliep heel plezierig.

Tijdens de laatste bijeenkomst slaakt de moeder van Juul een zucht van verlichting:”ik ben zo blij dat onze dochter weer met plezier naar school gaat. We hebben een heel ander kind in huis.” Ik complimenteer de leerkracht met dit mooie resultaat. “Ja, het gaat er om dat het kind zich prettig voelt. Het begint met aandacht, luisteren en kijken naar het kind. En dan is het ook belangrijk dat de juf zich prettig voelt”, zegt ze lachend.” Ik krijg van de directeur de ruimte voor mijn talent. Hij ziet wat ik nodig heb om mezelf te kunnen ontplooien. Ik kan hier mezelf zijn en dat is ook wat de kinderen zien en voelen.”

Alles begint met aandacht; luisteren, contact maken, zorgen dat iemand zich veilig en prettig voelt. Dan pas krijg je ruimte in je brein.

Ja inderdaad Ikea: aandacht maakt alles mooier. En ook mijn zoon deelt die mening.