“Mijn hoogbegaafde kind slokt al mijn aandacht op. De hele dag hoor ik ‘mama, waarom…en waarom dan…en hoe kan dat dan..’ Leuk hoor die nieuwsgierigheid en die leerhonger maar ik word er af en toe stapelgek van. Wat kan ik hier aan doen?”
Deze vraag krijg ik regelmatig van ouders. Herkenbaar? Voel jij je van tijd tot tijd ook een levende zoekmachine? Dit kan je behoorlijk uitputten. Laura, de moeder van zesjarige Morris kan hier over meepraten:
Uit de praktijk: Morris
Morris is een heerlijk, ondernemend, actief mannetje van zes jaar. Volgens zijn ouders is hij ‘zacht uitgedrukt’ erg energiek en aanwezig.
“Ja, van de ene kant kan ik enorm genieten van hem. Hij heeft zo’n enorme exploratiedrang!! Maar aan de andere kant word ik er doodmoe van. Dat bekkie staat nooit stil.”
Dat Laura, de moeder van Morris moe is, is zichtbaar. We maken een afspraak. Ik wil Morris graag ontmoeten. Dit keer niet in mijn praktijk maar gewoon bij hen thuis in de vertrouwde omgeving.
Iets doen of juist niet?
Ik heb nog maar net aangebeld of daar hoor ik kindervoetjes richting de voordeur trippelen en word ik hartelijk begroet. “Hallo, ik weet al wie je bent. Ben je met de fiets of met de auto? Welke auto? En waarom heb je de auto niet voor ons huis geparkeerd. Welk merk is het? Hoeveel PK?” “Nou, dit is dus Morris, zegt Laura lachend, “aangenaam kennis maken.”
Morris stelt de vragen in hoog tempo. Ik besluit hier niet direct op te reageren en dit heeft effect want Morris kalmeert en gaat vervolgens verder waar hij mee bezig was: hij maakt een mooi bouwwerk van Gravitrax.
Maar als Laura de woonkamer binnenkomt, kijkt hij direct om en ziet dit als een kans om weer vragen te stellen. Ik zie een moeder die heel geduldig op alle vragen een antwoord geeft, ook op vragen waar Morris volgens mij al lang het antwoord op weet.
Morris krijgt lang de ruimte om vragen te stellen en ik zie de irritatie bij Laura toenemen::”Morris, ik wil nu eerst de koffie inschenken. Nu even stoppen.” Morris kijkt van Laura naar mij, zwijgt even en ziet zijn kans schoon om mij vragen te stellen.” Ik reageer echter anders dan zijn moeder en ik zie dat hij daar even aan moet wennen: ik stel hem de vraag terug. “Wat denk je zelf, Morris?” Er valt een stilte. “Ik ben er van overtuigd dat jij het weet. Ik ga nu koffie drinken met je moeder en als de koffie op is, kom ik bij jou zitten.” Als Morris vervolgens de draad van zijn bouwwerk weer oppakt, zie ik Laura vanuit mijn ooghoeken met open mond toekijken. De eerste stap van onbewust naar bewust was hiermee gezet.
Wat is hier aan de hand?
Tussen Laura en Morris is in de afgelopen jaren een patroon ontstaan: in het begin vond Laura de nieuwsgierigheid van haar zoon prachtig en wilde dit hoe dan ook belonen. Hier maakte Morris dankbaar gebruik van. Zodra Morris zijn moeder in het vizier kreeg zag hij dit als de kans om haar aandacht te trekken en vragen te stellen. Hij vond het lastig om om te gaan met uitgestelde aandacht.
Hoog tijd om dit patroon te doorbreken.
Hoe gaat het nu met Laura en Morris?
We zijn inmiddels enkele sessies verder en Laura vat even samen wat ze van het begeleidingstraject heeft geleerd:
- Ik heb geleerd om duidelijk te zijn en Morris kaders te geven. Ik reageerde op alles. ‘Alles wat je aandacht geeft, groeit,’ heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik stel nu duidelijke grenzen. In het begin moest Morris hier echt aan wennen en probeerde hij toch door te gaan. Nadat we ‘ons dagelijkse kletsmomentje’ in het leven hadden geroepen had hij duidelijkheid en leerde hij omgaan met uitgestelde aandacht.
- Ik geef niet direct het antwoord maar zet hem aan het denken.De uitspraak van je die ik niet snel zal vergeten:’ het zweet op de juiste rug.’ Ik was maar telkens heel geduldig alles aan het uitleggen terwijl hij ook heel veel antwoorden zelf kon bedenken op zijn vragen. En ja en ik werd me ook bewust hoe vaak hij naar de bekende weg vroeg.
- Ik voel me nu niet meer schuldig als ik ergens geen antwoord op weet. Tijdens onze kletsmomentjes blijven vragen nog wel eens onbeantwoord. Daar hebben we ook een oplossing voor: we gaan nu regelmatig naar de bieb. Ik wist niet dat er zoveel weetjesboeken bestonden. Soms zit hij wel een uur achter elkaar met de neus in zo’n boek. Heerlijk. Het grappige is dat de rollen nu soms zijn omgedraaid: dan vertelt hij een weetje waar mijn partner en ik verrast op reageren. En dan moet je dat smoeltje eens zien: een glimlach van oor tot oor.
De batterij van Laura loopt nu niet meer zo snel leeg. En Morris heeft geleerd hoe hij zelf zijn leerhonger kan stillen. Hoe mooi is dat?
Leestips:
- Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen – Philippa Perry
- Kinderen zijn geen puppy’s , de kracht van zelfsturing in opvoeding – Jürgen Peeters
De namen in dit blog zijn uit het oogpunt van privacy gefingeerd.
Hoe leer je je kind omgaan met uitgestelde aandacht en zijn leerhonger te stillen? Laat een reactie achter.
