“Ik ben radeloos. Sinds Daan naar school gaat komt hij telkens als een vulkaan die op uitbarsten staat, in huis. Ik zie ‘de bui’ al hangen zodra hij uit de klas komt: rode oren en blik op onweer. Ik hoef maar te vragen wat er is en hij barst in brullen uit. Is dit nou het leuke kereltje dat ik naar school bracht? Juf zegt dat er op school niets met hem aan de hand is. Omdat ik dacht dat het dan wel aan mij zou liggen, heb ik al van alles geprobeerd; van Triple P tot mindfulness maar niets helpt om hem rustig te krijgen. Ik wil mijn kind terug….!!!”
Het huilen staat Kirsten, de moeder van Daan, nader dan het lachen.
Uit de praktijk: Daan
Daan zit in groep 1. Hij heeft halsreikend uitgekeken naar de dag dat hij vier werd want dan mocht hij immers naar school. Daar zou het allemaal gaan gebeuren; eindelijk ging hij nieuwe dingen leren.
Als ik Daan voor het eerst ontmoet komt hij wat afwachtend op me over. Hij kruipt eerst veilig bij zijn moeder op schoot. Als ik vraag of hij het spannend vindt, knikt hij en dan rollen de tranen over zijn wangen. Ik erken zijn gevoel en geef aan dat ik het heel goed snap dat hij het spannend vindt. Tenslotte kent hij mij niet en hij weet hij ook nog niet wat ik van hem verwacht. Ik merk dat die woorden al genoeg zijn om hem te ontspannen.
Omdat ik weet dat Daan dol is op bouwen, pak ik de bak met LaQ tevoorschijn en voor ik het weet springt hij bij zijn moeder van schoot en vertelt hij wat hij allemaal thuis bouwt.
Gedreven en volgzaam
Daan is een erg slim maar ook gevoelig mannetje dat erg veel van zichzelf eist. Voor zijn vier jaar laat hij al een hele goede werkhouding zien; hij is super gedreven en heeft een sterke eigen wil. In de klas doet hij actief mee en volgt hij nauwlettend de regels op. Hij kijkt veel om zich heen en lijkt heel veel te registeren. Hij neemt regelmatig het initiatief om andere kinderen te helpen. Zoals juf Charlotte al even terloops liet horen: “van hem kan ik er wel 100 in de klas hebben.”
Het stapelen van emoties
Daan stapelt zijn gevoel en uit dit in de thuissituatie maar dan op een manier dat zijn moeder er wanhopig van wordt; hij slaat soms letterlijk van zich af. Aan het einde van de dag is hij dus helemaal overprikkeld en zit hij compleet in het rood .
Kirsten is uiteraard ongerust en wil weten waarom haar kind zo boos is. Ze stelt Daan allerlei vragen waardoor hij nog meer overprikkeld raakt met als gevolg dat de bom barst.
Een vertrouwensband en energiebalans
Voor Daan is het belangrijk dat hij leert om beter met zijn energie om te gaan. De leerkracht maakt met hem een planbord en ze spreekt met hem af dat hij na een denkwerkje even iets gaat doen met zijn handen. Ze laat hem ook regelmatig even ‘een boodschapje’ doen zodat hij beweegt.
Bovendien maakt juf Charlotte nu regelmatig een praatje met hem met als doel dat Daan vertrouwen krijgt in de juf en eerder vertelt wat hij nodig heeft.
Teamwork
Kirsten heeft geleerd dat als Daan uit school komt ze niet direct allerlei vragen moet stellen. Ze laat hem nu eerst rustig bijkomen. Net zoals de juf van Linde, volgt ze de zes stappen in de communicatie. Bovendien heeft ze een nauw contact met de juf. Als Daan toch een boze bui heeft probeert ze met juf te achterhalen waar de bui vandaan komt.
Hoe is het nu met Daan?
Kirsten: “Het helpt enorm als ik rustig blijf als Daan een boze bui heeft. En ik vind de samenwerking met juf Charlotte echt super. Ze ziet zo goed wat Daan nodig heeft. Hij raakt nu niet meer zo snel overprikkeld. En humor doet wonderen. Ik merk dat hij op die manier leert relativeren.
Natuurlijk hebben we nog meer stapjes te zetten. Maar voor nu hebben we ons eerste doel bereikt: Ik zie mijn ‘oude’ Daan terug.
Namen in dit blog zijn uit privacy-oogpunt gefingeerd.
