Hoogbegaafd en autonoom: vechten voor vrijheid en vertrouwen

HEB JE HET VERMOEDEN DAT JE KIND OF LEERLING HOOGBEGAAFD IS?

Voor vertrouwen moet je moeite doen

Terwijl ik het prachtig blog van leerkracht Hanneke Saaltink lees, denk ik aan een voorval met onze tweede zoon. Ik ben het met haar eens dat je voor vertrouwen soms veel moeite moet doen als ouders. Neem het voorbeeld van onze tweede zoon; toen net 18. Hij liet via Whatsapp weten dat hij geland was. “Geland?” Ik zie nog het verschrikte gezicht van mijn man toen ik het berichtje voorlas. “Oh, had ik dat niet gezegd?, reageerde mijn zoon later,” Ik ben met mijn huisgenoten een lang weekend naar Stockholm, Upsala en Riga….”
Voor ons gevoel was het fijn geweest als hij dit toch even van tevoren had overlegd. Maar gezien eerdere ervaringen, hadden we er vertrouwen in dat hij de zaakjes goed op orde had en daar ging genieten.

Hoogbegaafde kinderen zijn door hun nieuwsgierigheid, ondernemingsdrang en vroege rijpheid vaak eerder toe aan bepaalde activiteiten dan ouders en leerkrachten. Hoe vaak ik niet te horen kreeg van mijn omgeving:’Tjonge, laat je hem dat al doen? durf je dat aan.’ Even voelde ik dan twijfel opkomen maar al gauw stelde een innerlijk stemmetje mij gerust:’joh, heb vertrouwen. Kijk nou eens hoe zelfverzekerd hij de juiste stappen zet.’

In mijn praktijk krijg ik vaak ouders die problemen hebben met het gedrag van hun hoogbegaafde kind. Het kind vecht soms letterlijk voor vrijheid en vertrouwen.

Uit de praktijk: Gijs

Ik sta bij het verkeerslicht te wachten. Het licht voor de auto’s staat op groen, terwijl de fietsers nog moeten wachten. Ineens zie ik vanuit mijn linker ooghoek een jongetje van een jaar of acht voorbij komen op de fiets. In hoog tempo rijdt hij de kruising over. Het gaat gelukkig allemaal goed maar tegelijkertijd denk ik:’waar is de moeder van dit kind.’ Niet lang erna stopt een mevrouw naast me bij het verkeerslicht. We raken aan de praat. Het blijkt de moeder van het jongetje. “Wat??!!, stond het stoplicht nog op rood??!!,” roept ze verschrikt. Ik stel haar gerust. Ze vervolgt:”oh, hij wil het liefst alleen naar school. Zonder mij. Hij vindt het zo’n onzin dat ik nog met hem mee fiets. Ik herken haar verhaal en denk weer aan onze tweede zoon. Die wilde ook al heel jong zelfstandig naar school. We woonden een aardig eindje van de school en om deze te bereiken moest hij eerst een flink aantal drukke kruisingen over. Ik snap haar gevoel.

Autonomie

Gijs, zo heet het achtjarige fietsertje, heeft veel behoefte aan autonomie, maar de manier waarop hij dit kenbaar maakt, gaat bij de ouders over hun grenzen. Hij laat brutaal en dwingend gedrag zien. En als de ouders hem hier op aanspreken eindigt het gesprek altijd met ‘ja-maar.’ Kortom een energieslopende kwestie voor de ouders maar eigenlijk ook voor het kind.

Gebrek aan vertrouwen

De ouders roepen mijn hulp in. Ik besluit met Gijs in gesprek te gaan. Gedecideerd geeft hij mij een hand. Aan zijn woordgebruik en de manier waarop hij contact maakt, merk ik dat Gijs erg slim is. Voor zijn acht jaar weet hij al enorm goed te reflecteren op zijn eigen aandeel in een situatie. Hij geeft aan dat hij het eigenlijk helemaal niet boos of brutaal wil zijn. “Ik word boos als mijn vader en moeder mij iets verbieden terwijl ik zeker weet dat ik het kan. Dan probeer ik ze dat uit te leggen maar ze luisteren niet. Ik ben geen kleuter.”

Ouderliefde

Uit liefde voor je kind wil je je kind beschermen maar nu wordt het tijd dat deze ouders uit liefde voor hun kind, het kind wat meer ruimte geven. Belangrijk voor alle partijen om dit stap voor stap te doen. samen met Gijs en zijn ouders besluit ik een lijst te maken met activiteiten die Gijs in zijn optiek allang kan maar nog niet mag. We beginnen met een activiteit waarin de ouders het meest vertrouwen hebben en zo bouwen we het op.

Verantwoordelijkheid geven en nemen

Na twee weken komen Gijs en zijn ouders al pratend de praktijk binnen wandelen. Ik zie aan hun gezichten dat het beter gaat. Ze bevestigen dit volmondig. De moeder van Gijs: “Sinds we zijn begonnen om hem het vertrouwen te geven, is hij veel beter te pas. Zijn boze buien zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. En sterker nog: hij is zo behulpzaam de laatste tijd.” Zijn vader vult aan: “Ja ik moet zeggen dat ik Gijs erg heb onderschat. Hij kan zoveel meer. Ik heb hem altijd te veel vergeleken met onze oudste dochter. Maar Gijs is Gijs. Hij is gewoon al veel jonger in staat om zijn verantwoordelijkheid te nemen.”

En onze zoon? Ons gevoel was terecht. Hij had een topweekend gehad; alles had hij goed geregeld en financieel was het allemaal binnen het van tevoren gestelde budget gebleven Van het resultaat konden we zelfs al meegenieten in het door hem gemaakte foto-album.

Herken jij je kind in Gijs en wil je weten hoe je hem of haar het beste kunt begeleiden, neem dan contact op.

De naam in het blog is uit het oogpunt van privacy gefingeerd.

WAAR KOMT DAT GEDRAG VANDAAN? OMGAAN MET HEFTIGE EMOTIES
Vond je dit nuttig? Dan kun je het delen!
Geplaatst in Blog, Gedrag en emoties, Gedrag en opvoeding, Uit de praktijk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *