Hoogbegaafd en hoe voorkom je dat als ouder tussen twee vuren in komt te staan

Heb jij ook het gevoel dat je van tijd tot tijd tussen twee vuren instaat? Dat je aan de ene kant de behoeftes van je kind wilt respecteren maar dat je aan de andere kant hier vanuit school geen ruimte voor krijgt? Dat kost bakken energie. Hoe je kunt zorgen voor meer balans en een betere samenwerking, lees je in dit blog.

Uit de praktijk: Kira

Kira zit in sinds kort in de tweede van het gymnasium; een zeer gevoelig, zo op het oog bescheiden, pienter meisje. Op school is ze nauwelijks zichtbaar maar thuis is dat het tegendeel. Thuis laat ze haar mening flink gelden en bepaalt ze van tijd tot tijd de stemming zowel in positief als negatief opzicht.

Paniek in de tent

De moeder van Kira vertelt tijdens de intake dat haar dochter zichzelf thuis altijd al meer liet gelden dan op school. “Met uitzondering van groep 6 want toen had ze een leerkracht waarmee ze een hele goede verbinding had. Deze leerkracht gaf haar ruimte en zelfvertrouwen. In dat jaar is onze dochter enorm gegroeid. Dat was echt een topjaar. Nu zit ze op het voortgezet onderwijs. In de brugklas heeft ze enorm moeten wennen aan het feit dat ze inspanning moest leveren. Het was een heftig jaar. Ze legt de lat zo hoog voor zichzelf. Bij elke toets of deadline voor een werkstuk was er paniek in de tent,” vertelt Ilse, de moeder van Kira.

Een ongeluk

“Tot overmaat van ramp kreeg ze in dat jaar ook nog een ernstige blessure, opgelopen tijdens een hockeywedstrijd. Kira is een echte sportliefhebber en bloedfanatiek. Ze kan bepaald niet goed tegen haar verlies. Tijdens een wedstrijd waarbij het erom spande dat ze clubkampioen werden, is ze bij het maken van een goal keihard met haar hoofd tegen de doelpaal geknald. Hier heeft ze een flinke hersenschudding en nekpijn aan overgehouden. En tot op de dag van vandaag heeft ze daar nog regelmatig last van. En je snapt het al: ‘als de druk op school te groot wordt, nemen de klachten toe’,” vervolgt Ilse.

Vermijdingsgedrag

Door het verhaal van Ilse wordt het probleem me duidelijk: Het afgelopen schooljaar had Kira veel stress voor een toets.  Door het huidige schoolverzuim vermoedde school dat Kira mijdingsgedrag vertoonde. Bovendien leverden gesprekken hierover met Kira weinig op: men kreeg geen verbinding. School begon zich af te vragen of er niet meer aan de hand was.

Ilse heeft duidelijk proberen te maken dat Kira toch echt geen autisme heeft. Ze kan school er niet van overtuigen dat als Kira voelt dat ze niet begrepen wordt, ze zich afsluit.
“Het gevolg is dat als Kira ‘s ochtends met zware hoofdpijn opstaat, ik haar toch maar naar school dwing omdat ik anders bang ben dat ik de leerplichtambtenaar op mijn dak krijg. Ja, en dan voel ik me later zo schuldig als ik haar met een wit koppie op de fiets zie stappen en haar na drie uur volledig opgebrand en overstuur thuis krijg. Ja en dan krijg ik van haar weer de wind van voren.”

Wat is hier nodig?

Het is duidelijk dat moeder Ilse tussen twee vuren in staat. Ze wil iedereen te vriend houden en trekt zelf aan het kortste eind. Wat hier nodig is, is het volgende:

  1. Bewustwording: Ilse zal zich bewust moeten worden van haar rol in de dramadriehoek, Ze wil iedereen pleasen.
  2. Begrip, erkenning en een goede samenwerking met school: Ilse zal in het gesprek richting school moeten aangeven wat deze situatie met haar doet en wat school nodig heeft om weer vertrouwen te krijgen.
  3. Probleemeigenaar en pro-actief gedrag: Kira zal moeten inzien wat het haar gaat opleveren als ze leert om richting school haar grenzen aan te geven: uit de slachtofferrol en zelf het stuur in handen nemen.
  4. Een goede verbinding met de leerkracht: we gaan op zoek naar een docent waarin Kira vertrouwen heeft.
  5. Energiebalans: Kira krijgt inzicht in de zogenaamde energielekken en leert hoe ze beter in balans komt tijdens een schooldag.

Hoe is het nu met Ilse en Kira?

De noodkreet van Ilse werd gelukkig gehoord op school. De mentor werd zich bewust dat de reactie op stress er bij Kira voor zorgde dat ze zich steeds meer terugtrok. Kira had een goede klik met de docent Nederlands. Hij zou voortaan haar aanspreekpunt worden. In het begin maakte Kira elke dag even de balans op met hem en vervolgens werd dit afgebouwd. Bij hem leerde ze om aan te geven wat haar leerbehoefte was.
School en ouders maakten duidelijke afspraken over het schoolverzuim.

Ilse:”Pff ik ben zo blij dat Kira nu zelf duidelijk heeft leren verwoorden wat ze nodig heeft. Ik zit daar niet meer tussen. Ze voelt zich echt gehoord en serieus genomen door de docent Nederlands. Ze heeft geleerd dat nare opmerking van een docent niet altijd met haar te maken hebben maar dat het ook kan liggen aan het feit dat een docent zelf stress heeft. Ze blijft echt nog wel eens thuis vanwege een hoofdpijnaanval maar ze is veel sneller in balans.”

Kira:”Ik heb toch gemerkt dat het beter is om te vertellen wat je echt dwars zit. Ik laat de boosheid van andere mensen niet meer zo binnenkomen. Dat scheelt een hoop gedoe aan m’n kop, haha.”

De mentor: “Ja door kinderen als Kira leer je toch dat je niet zo snel moet oordelen op het gedrag. Ik geef toe dat er van onze zijde onbegrip was maar Ilse had een duidelijk signaal. We werken nu goed samen om te zorgen dat Kira haar talenten goed kan ontplooien.”

Vond je dit nuttig? Dan kun je het delen!
Geplaatst in Ass en adhd, Blog, Faalangst en onderpresteren, Gedrag en emoties, Gedrag en opvoeding, Hooggevoeligheid, Uit de praktijk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *