Hoogbegaafde kinderen kunnen heel verschillend zijn maar lijken in bepaalde opzichten op elkaar. Dat maakt mijn werk dan ook erg boeiend. Wat ik regelmatig terug hoor is: “Mijn kind ging pas fietsen toen ie zeker wist dat hij het kon. Mijn kind weigerde te oefenen. Maar van de één op de andere dag kon ik de zijwieltjes van de fiets halen.” Herkenbaar? Of zoals een kind in mijn praktijk ooit zei: “Je moet me niet eerder van de duikplank afduwen dan dat ik zeker weet dat ik het kan.” Hij bedoelde dit zowel letterlijk als figuurlijk. Of deze mooie: “Ik lijk precies op mijn hond. Als je aan zijn riem trekt, trekt hij terug. Laat je de lijn wat vieren dan komt hij in beweging.”
Hiermee stellen heel wat hoogbegaafde kinderen het geduld van hun ouders maar ook van hun leerkracht behoorlijk op de proef.
Onmacht
Ik zie vaak de onmacht bij ouders als hun kind niet wil oefenen. Alle tips en trucks worden uit de kast gehaald om het kind maar in beweging te krijgen. Het zweet zit dan duidelijk op de verkeerde rug. Het gevolg is wederzijdse irritatie: jij voelt je als ouder niet gekend en je kind voelt zich gedwongen. Voordat je het weet sta je als kemphanen tegenover elkaar. Dit is niet effectief.
Geen ongevraagd advies
Onlangs vertelde de tienjarige Emma dat ze het erg vervelend vond als haar moeder haar tips gaf. “Ik heb dan het gevoel dat ze vindt dat ik het niet kan. Ik zou het fijn vinden als ze me even met rust laat. Maar meestal ben ik dan al zo boos van al die tips. Mama wordt boos op mij en ik op haar.” Ik snap het gevoel van Emma. Het deed me in één keer denken aan de film die ik jaren geleden ooit heb gezien: ‘What about Bob.‘ Ken je die?
Babysteps
In deze film speelt Bob Wiley (Bill Murray), die aan meerdere fobieën lijdt, de hoofdrol. Hij is onder behandeling bij de New Yorkse psychiater Leo Marvin (Richard Dreyfuss). Deze psychiater heeft een bestseller geschreven met de titel ‘Babysteps.’ Bob vindt de sessie bemoedigend en kan zich vinden in de stap-voor-stap aanpak van de psychiater. De behandeling blijkt van korte duur want tot zijn teleurstelling gaat dr. Marvin op vakantie.
Angst overwinnen
Bob weet het vakantie-adres van de psychiater te achterhalen en tot grote ergernis van de psychiater blijkt Bob het uitstekend met het gezin te kunnen vinden. Bob leert de twaalfjarige zoon des huizes zijn angst voor het duiken te overwinnen. De psychiater blijkt t.o.v. zijn gezin namelijk minder geduldig dan hij in zijn bestseller doet voorkomen. De jongen klaagt over de dwingende manier van zijn vader om hem te leren duiken.
Bob luistert vol begrip naar de klaagzang van de jongen en laat hem vervolgens inzien waarom zijn vader wil dat hij leert duiken. Bob stelt zich quasi onwetend op en vraagt de jongen om duikadvies. De rollen worden nu omgedraaid: de jongen is de ‘meester’ en Bob is de angstige, hulpeloze leerling. Stap voor stap laat de jongen zien hoe je moet duiken. Gevolg: hij laat een prachtduik zien en is over zijn angst heen.
Rollen omdraaien
Veel hoogbegaafde kinderen willen graag het stuur in handen houden tijdens het leerproces. Ze doen het graag op hun manier in hun tempo. Dus een manier om het leertempo te versnellen kan zijn dat jij als ouder of leerkracht niet degene bent die raad geeft maar om raad vraagt. Stel vragen die tot denken aanzetten. Mijn ervaring is dat sommige kinderen even prutteltijd nodig hebben. Door zelf kalm te blijven en hun gedrag te spiegelen zul je zien dat er beweging komt. En als ze dan eenmaal over de drempel zijn dan gaat het hard.
Wat ook kan helpen is dat je het kind juist inzet als rolmodel: hij of zij mag aan een ander kind voordoen hoe een bepaalde oefening moet. Dit activeert het planmatig denken en stimuleert het zelfvertrouwen.
De namen in dit blog zijn uit het oogpunt van privacy gefingeerd.
Onze kleinzoon van 4 jaar herken ik in het bovenstaande artikel. Ik wil graag leren hoe om te gaan met bepaald gedrag van hem omdat hij vaak bij mij is en ik het erg belangrijk vind dat hij dat fijn blijft vinden. Dus bovenstaande aanmoedigingen ( tips ) lees ik graag. Vriendelijke groet, een oma.
Wat mooi en fijn om te horen. Misschien een idee om je in te schrijven voor de nieuwsbrief?
Pijnlijk om te beseffen dat het bij mij op mijn 39e nog zo gaat.
Daardoor voel ik me heel erg onbegrepen en belemmerd. Niemand die bij mij ooit wat in de gaten heeft gehad. Volgens mij ben ik een absolute onderpresteerder. En nu heb ik zelf kinderen waar ik de problemen die ik had en heb wil voorkomen. Maar dan moet ik toch ook eerst aan mezelf werken.