We leven in een wereld vol afleiding en verleiding. Het kan leuk zijn maar voor iemand die prikkelgevoelig is dat vaak een enorme uitdaging. Er zijn mensen die het liefst vaak prikkels mijden. Kan iemand die altijd de prikkels mijdt toch een prikkelzoeker worden? Prikkels mijden doe je uiteindelijk toch om niet overprikkeld te raken? Klopt, maar altijd prikkels mijden is ook niet verstandig. Om nieuwe dingen te leren moet je van tijd tot tijd toch de prikkels opzoeken. De manier waarop je de prikkels zoekt is cruciaal. De moeder van Olivia was zich hier ter dege van bewust en zocht hulp voor haar dochter.
Uit de praktijk: Olivia
Het is nu alweer enkele jaren geleden dat Marjan, de moeder van Olivia mijn hulp inriep. Olivia zat toen net in groep 6. Ze was een zeer intelligent maar oh zo gevoelig meisje. Haar zintuigen werkten bijna iets te goed. Dat was op zich heel mooi want daardoor was Olivia ook de persoon die ze is: zeer empathisch en creatief. Olivia was naast dat ze gevoelig was voor drukte en lawaai, ook erg gevoelig voor de emoties van andere mensen. Ze voelde snel wanneer een klasgenootje zich verdrietig voelde. Prachtig maar ze had een groot verantwoordelijkheidsgevoel en het gevoel iemand te moeten redden, kostte haar veel energie.
Een empathische juf
In groep 5 had Olivia een leerkracht die haar feilloos aanvoelde. Ze zag vaak al aan het gezicht van Oliva wanneer het gevoelsemmertje vol zat. Op dat moment zorgde de leerkracht er altijd voor dat Olivia even met een klasgenootje op de gang kon werken zodat ze lekker even kon loskomen van alle prikkels.
Doorzetten en niet zeuren
In groep 6 ging het er anders aan toe; de leerkracht hield van actie, doorzetten en vooral niet van ‘gezeur.’ Het ochtendprogramma stond vol met doelen die gehaald moesten worden en als er tijd over was dan was dit geen reden om even uit het raam te staren maar dan werd er toch nog even snel een andere activiteit gedaan. Voor sommige leerlingen geweldig maar voor de leerlingen die niet zoveel ‘zitvlees’ hadden was dit niet zo geschikt. Al snel nam de onrust toe in de klas. En ja, wie had hier last van? Olivia! Ze raakte vaak overweldigd door alle prikkels met als gevolg dat ze moest huilen. Als de leerkracht dan hoorde wat de reden was antwoordde ze steevast: “Joh, tranen drogen en niet zeuren. Hier moet je maar aan wennen.”
Met tegenzin naar school
Op school werd Olivia steeds stiller. Ze durfde niet meer zichzelf te zijn. Olivia kwam steeds vaker boos en huilend thuis. Haar moeder deed er alles aan haar thuis te kalmeren maar hierdoor werd het verschil tussen thuis en op school alleen maar groter. Ze klaagde vaak over hoofd- en buikpijn en wilde steeds vaker thuis blijven. Marjan, Olivia’s moeder zag op tijd in dat dit ook niet de oplossing was en schakelde mijn hulp in.
Leren opkomen voor de behoeftes
Olivia kreeg inzicht in wat ze nodig had om in balans te komen. In samenwerking met haar ouders leerde ik haar stap voor stap op te komen voor haar behoeftes. Doordat Olivia leerde dat zintuigen bij iedereen anders werken en dat het helemaal niet gek is dat de ene persoon wat sneller overprikkeld is dan de andere, raapte ze uiteindelijk de moed bijeen om een afspraak met haar juf te maken.
Eindelijk erkenning
Olivia maakte bewust een afspraak met haar juf op een rustig moment zonder de nabijheid van klasgenootjes. We hadden van te voren het gesprek geoefend en dat verliep uitstekend. Ze had er vertrouwen in.
De eerstvolgende sessie kwam Olivia me vol trots vertellen dat de juf goed naar haar had geluisterd. Juf vond het fijn dat Olivia naar haar toe gekomen was en bood haar excuses aan dat ze Olivia geen ruimte had gegeven op te komen voor haar behoeftes. Eindelijk erkenning!!
Hoe is het nu met Olivia?
Regelmatig hield de moeder van Marjan me op de hoogte. Olivia had veel uitdagingen te trotseren en dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Haar ouders bleven kalm en gaven haar het vertrouwen en dat wierp zijn vruchten af: want toeval of niet, vorige week kwam ik Marjan bij toeval tegen in de plaatselijke supermarkt.
En op mijn vraag hoe het nu met Olivia ging, vertelde Marjan mij heel opgewekt dat het heel goed ging met Olivia. Ik was nog even in afwachting van de ‘MAAR’ maar die kwam niet. Als reactie op mijn blij verraste gezicht vertelde Marjan: “Echt, het gaat geweldig met Olivia. Ze is in de vijfde van het VO voor een schoolproject naar Peru geweest. Ze wilde hier heel graag aan meedoen.”
Je snapt mijn verbazing: dit eens zó gevoelige meisje naar Peru!! Tjonge over prikkels gesproken!! Die heeft ze nu met recht opgezocht maar wel op de manier die bij haar past. Ze maakt zelf haar keuzes.
Dus ouders, leerkrachten: luister naar het kind, geef het vertrouwen en leer het dat iedereen anders is en dat je vooral moet opkomen voor je behoefte. Je kunt de wereld immers niet veranderen maar er wel voor zorgen dat jij leert om met die wereld om te gaan op de manier die bij jou past. Een vaardigheid waar je je hele leven wat aan gaat hebben.
De namen in dit blog zijn uit het oogpunt van privacy gefingeerd.
Misschien heb jij zelf ook iets soortgelijks meegemaakt als Oliva. Vertel het ons. Laat een reactie achter.
Henriëtte, wat heb jij toch een kwaliteiten met kinderen!! Wat een mooi voorbeeld van wederzijds respect, vertrouwen en oprecht luisteren naar een kind. Zo mooi wat je doet!
Super om dat te horen Tanja!
Mooi
Dank je Hellen!