In een eerste schoolweek komt er veel op je kind af. En daarmee niet alleen op je kind maar dan vaak ook op jou. Zeker als je kind hooggevoelig is. De grens tussen toegeven aan de behoefte van je kind en je kind verleiden om de uitdaging toch aan te gaan kan een flink dilemma zijn. Als je niet oppast kom je tussen twee vuren in te staan: je kind en de school. Dat gaat je een hoop energie kosten. De moeder van Ties liep ook aan tegen deze uitdaging. In dit blog lees je welke adviezen ik haar gaf.
Veel moeten
Ik denk even een rustig ommetje te maken naar de stad maar al gauw word ik bijna onder de voet gelopen door grote groepen passerende eerstejaarsstudenten. Het is duidelijk dat het nieuwe studiejaar weer begonnen is. De sfeer lijkt ontspannen. Een mooie fase waarin je als student eindelijk de richting kunt kiezen waar jouw interesse ligt.
In het stadscentrum aangekomen valt mijn oog op een grappige tekst die geschreven is op het stadserf: ‘Niks moet in Twente behalve niks moeten’. Het doet me denken aan Ties, wiens moeder ik vorige week aan de telefoon had.
Ties is nog maar op de helft van zijn ‘onderwijscarrière’. Deze week gaat hij voor het eerst naar de brugklas. Voor een hooggevoelig mannetje van elf jaar een flinke uitdaging. De afgelopen week had hij een brief ontvangen van de mentor van de brugklas met nogal veel dingen die ‘moeten’. Ties moet van zichzelf al zoveel, laat staan dat hij ook nog veel van een ander moet. Je kunt je voorstellen dat deze brief voor flink wat opschudding zorgde in huize Jaarsma. Vandaar het telefoontje van Manon, de moeder van Ties.
Eerst kalmeren
“Sinds Ties de lange waslijst van activiteiten heeft gelezen is het helemaal mis. Hij ziet huizenhoog op tegen alles wat er komen gaat. Het gevoel dat hij weer van alles MOET roept veel weerstand op. We zijn nog niet eens begonnen en dan al zo’n heisa. Ja, ik snap hem ook wel weer, hoor. Ik heb ook een hekel aan zo’n keurslijf. Zal ik maar bellen dat hij niet komt?” Ik hoor duidelijk dat Manon nu zelf ook in paniek is. Ik spreek met haar af dat ik haar met een uurtje terugbel. In die tijd kan zij even tot zichzelf komen en zet ik de vragen en adviezen op een rij.
Alle actiepunten op een rij
Als ik terugbel merk ik dat dat uurtje rust haar goed heeft gedaan. “Ja, ik was echt blij dat ik al even mijn verhaal kwijt kon. En het herinnerde me aan wat je al vaker hebt gezegd: “Ouders zuurstofkapjes eerst.” Ja ik was het door de paniek even vergeten maar ik heb mezelf herpakt.
Gelukkig kunnen we er samen om lachen. Vervolgens geef ik Manon het volgende advies:
- Wees je bewust van jouw rol. Gebruik daarbij de dramadriehoek. Voorkom dat jij de redder wordt en je kind het slachtoffer. Blijf kalm en zet je kind aan tot pro-actief gedrag. Stap met elkaar in de ‘winnaardriehoek’.
- Smeed het ijzer als het koud is: is Ties gekalmeerd erken zijn gevoel en geef aan dat je graag samen met hem naar een oplossing wilt zoeken om de week goed door te komen.
- Ontwikkel bewustzijn en pro-actief gedrag. Maak het groter geheel behapbaar door stap voor stap met hem door de activiteiten te gaan. Vraag hem wat al deze activiteiten hem kunnen opleveren. Levert dit weer gemopper op ga dan vooral niet in discussie. Hierdoor laaien de emoties opnieuw op. Laat hem dan nog even met rust en geef aan dat je hier later op de dag op terug komt. Op die manier geef je hem de boodschap dat hij nog best even zijn tijd mag pakken om dit te verwerken maar dat je je niet gewonnen geeft.
- Geef je kind zo nodig tijdens de activiteiten een escapemogelijkheid of laat hem hierin meedenken: bijvoorbeeld ‘je gaat er naar toe en mocht je na een uur merken dat het je teveel wordt dan haal ik je weer op’. Dit kan de druk op de ketel verlagen. Het feit dat deze mogelijkheid er is, geeft vaak al rust. In de meeste gevallen blijkt de escapemogelijkheid vervolgens helemaal niet meer nodig.
- Breng de mentor op de hoogte van je afspraken en vraag hem om steun. Het is immers erg belangrijk dat hij de afspraken die jij gemaakt hebt, niet ondermijnt. Vraag of je samen met je zoon nog even een gesprekje kunt hebben zodat je zoon ook voelt dat hij gezien wordt. Zie het als een gezamenlijk doel om je kind de activiteiten te laten ervaren.
- Heeft Ties bereidheid getoond om toch aan een activiteit deel te nemen en zie je dat de emmer overloopt na een dag, spreek dan af dat je hem de volgende dag thuis houdt. Op die manier kan hij even bijtanken en vol goede moed aan de volgende activiteit beginnen.
- Heeft je kind een rustdag gehad. Blik dan even met hem terug op hoe het is gegaan. Benadruk dat je blij bent dat hij het heeft geprobeerd. Leer hem dat vroegtijdig afhaken geen teken van zwakte is maar juist een teken dat je goed je grenzen bewaakt. Tenslotte is dat iets dat alléén jij kunt doen. En het is een belangrijke les voor de rest van je leven.
Kijk vooral naar wat er wél goed ging en neem dit mee naar de volgende dag.
