Als ik Minister van Onderwijs was…

Onlangs ontving ik een enthousiaste mail van Richelle de Deugd naar aanleiding van de video op mijn website: ‘Passend onderwijs volgens hoogbegaafde kinderen.’ Richelle is groepsleerkracht en hoogbegaafdenbegeleider (www.hobega.nl) in Limmen (Noord-Holland).

Richelle is vaak in gesprek met haar leerlingen, maar dit filmpje zette haar toch ook aan het denken. Dit is wat Richelle schreef: “Zou het niet super zijn om inderdaad een echt gesprek met de kinderen te hebben zoals je dat anders met hun ouders hebt. Ik vond het alleen niet haalbaar om met 30 leerlingen om de beurt een gesprek aan te gaan. Dus bedacht ik het volgende….”

Richelle vertelt

Als ik Minister van Onderwijs was…..

Visie (hoog)begaafde kinderen op passend onderwijs.

“Ik heb dit filmpje al op verschillende scholen laten zien tijdens een training die ik daar dan gaf aan de leerkrachten, de training ging dan ook over hoogbegaafdheid. En steeds weer vind ik het zo mooi hoe die kinderen hun verhaal vertellen, maar vooral hoe de leerkrachten er vervolgens op reageren. Ik merk dat het echt een eyeopener voor ze is wanneer die kinderen zo duidelijk aangeven dat ze zo graag willen dat er ook naar hen geluisterd wordt en zij niet alleen naar de leerkracht hoeven te luisteren.

Eén van de kinderen gaf aan dat hij wel een 10-minutengesprek zou willen met de leerkracht i.p.v. dat zijn ouders dat doen en dan ook graag 3x per jaar. In ieder geval geeft dit mooi aan hoe belangrijk het voor hem is om serieus genomen te worden.

Naast de trainingen die ik verzorg sta ik ook 4 dagen voor groep 6. Ik praat zelf behoorlijk veel met de kinderen in mijn klas, maar dit zette mij toch ook aan het denken; zou het niet super zijn om inderdaad een echt gesprek met de kinderen te hebben zoals je dat anders met hun ouders hebt. Ik vond het alleen niet haalbaar om met 30 leerlingen om de beurt een gesprek aan te gaan. Dus bedacht ik dat ze mochten doen alsof ze een 10-minuten gesprek met mij zouden voeren, ik vertelde erbij hoe breed gerekt ik met ouders altijd praat, dus dat alles aan de orde mocht komen. Zij zouden dat dan niet echt voeren met mij, maar opschrijven voor mij, zodat ik het wel allemaal kon lezen.

Daar kwamen van de 30 ‘gesprekken op papier’ toch minstens 20 juweeltjes uit!

Sommige kinderen vinden het wel prima allemaal en die bleven daar dan ook vrij oppervlakkig mee.
Maar er waren ook kinderen die echt een ‘probleem waar zij mij zitten’ voor mij opschreven, zoals:

  • een meisje dat aangaf wel andere vriendinnen te willen zoeken, maar niet goed weet hoe ze dat moet aanpakken;
  • een jongetje dat aangaf dat hij wat aan de dikke kant is en dat anderen er weleens iets van zeggen en hij dat moeilijk vindt;
  • een jongen wiens ouders gescheiden zijn en dat hij zoveel strijd tussen zijn ouders ervaart en dat heel moeilijk vindt, want hij wil geen kant kiezen maar voelt wel steeds dat dat moet;
  • iemand (zeer populair kind) die aangeeft zich zorgen te maken of anderen hem wel leuk vinden;
  • verschillende kinderen die zich afvragen wat ze moeten doen om ook compacter te mogen worden, want als ze ook mogen compacten dan worden ze daar slimmer van;
  • iemand die veel gevraagd wordt door anderen en niet altijd wil maar ook niet goed weet hoe ze netjes nee kan zeggen zonder de ander te kwetsen;
  • een jongetje dat schrijft dat hij zich wat gepest voelt en dat hij nu denkt dat hij weet hoe het komt, want hij denkt dat hij misschien wel homo is, want hij is een beetje verliefd op een jongen…;

De brieven waren zo waardevol voor mij als leerkracht dat ik toch met ieder kind het gesprek aan wilde gaan en dus heb ik de klas 2 ochtenden zelfstandig aan het werk gezet. En zo kon ik met ieder kind een gesprekje voeren n.a.v. wat zij opgeschreven hadden. Dit deed ik dan op de gang, net buiten de klas. De rest werkte prima in de klas, ze waren maar al te blij dat dit gebeurde, dus gedragen doen ze zich dan extra goed. Hier zijn echt oplossingen uit voort gekomen voor kinderen, soms heel eenvoudig door een moeilijker extra rekenboekje te geven bijvoorbeeld, maar ook op het sociale vlak.

Kinderen voelden zich gehoord en dat maakte dat veel ook klassikaal besproken mocht worden. En daar reageerde de rest van de klas dan weer heel goed op. Door deze vorm van gesprekken en dat wat nodig was in de klas te bespreken zorgde voor een enorme openheid en die openheid zorgde weer voor respect onderling.
En een paar kinderen die met mij over iets spraken gaven aan het niet aan hun ouders te durven vertellen, zij denken er nu over na of ze dat samen met mij wel zouden durven. (overigens heb ik ze alle 30 gevraagd of ik dat wat zij aangeven mag bespreken met hun ouders, het meeste mag wel, een enkel iets niet)

Echt helemaal TOP. Een super ervaring voor mij en de kinderen gaven ook allemaal aan dit heel ‘cool’ te vinden. Eigenlijk haalde ik uit deze gesprekken meer dan uit de gesprekken met de ouders :-).

Echt een aanrader voor iedere leerkracht die (nog) meer verbondenheid wil met de kinderen in de klas.

Dus bij deze bedankt dat je dat mooie filmpje hebt gedeeld!
Ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt, zowel voor trainingen als al helemaal voor mijn klas!”

Groeten van Richelle de Deugd,
www.hobega.nl

Vond je dit nuttig? Dan kun je het delen!
Geplaatst in Blog, Door kinderen, Kijktips, Uit de praktijk.