Koffie-ochtend voor ouders van hoogbegaafde kinderen: een ontmoeting met mooie gevolgen

“Wat een herkenning!, wat ben ik blij om ouders te ontmoeten die tegen dezelfde uitdagingen aanlopen. Ik voel me nu niet meer alleen en sterker nog, mijn gevoel klopt dus gewoon.”  Of zoals een ouder geëmotioneerd zei: “Ik krijg terug van school dat ik mijn kind niet goed opvoed omdat mijn zoon niet naar school wil. Wat zou ik het toch fijn vinden als school zou kijken wat zij kunnen doen om ervoor te zorgen dat hij weer naar school gaat. Hij wil namelijk graag naar school net als zijn vrienden. School begrijpt hem niet en komt met oplossingen die niet bij zijn manier van denken passen.”…..

Koffie-ochtend voor ouders

Dit zijn enkele reacties van ouders die ik zaterdagochtend ontmoette tijdens de koffie-ochtend. Op veler verzoek hebben we deze ochtend in het kader van de week van de hoogbegaafdheid georganiseerd met als doel om ouders van hoogbegaafde kinderen bij elkaar te brengen. Na één aankondiging op social media zat de bijeenkomst binnen no time vol.

Onbegrip

‘Wat maakt nou dat deze ouders de behoefte hebben elkaar te ontmoeten,’ denk je misschien. Het patroon dat ik zag was dat deze ouders vrijwel allemaal aanlopen tegen een onderwijssysteem waarin zij en hun kind niet begrepen worden.
Als het talent van een kind zichtbaar is dan worden kinderen wel gezien. Deze ouders lopen aan tegen het feit dat hun kind in de loop van de jaren dat het naar school gaat, om allerlei redenen gedrag heeft ontwikkeld waardoor het talent niet meer zichtbaar is.

Talent en valkuil

Gevoelige hoogbegaafde kinderen hebben namelijk het talent om feilloos aan te voelen wat er van hen verwacht wordt. Dat is een talent maar ook een zeer grote valkuil. Daardoor kan het zijn dat ze mechanismen in werking zetten waarbij ze zichzelf te kort doen: bijvoorbeeld aanpassen. De leerkracht geeft dan aan wel 100 van deze heerlijke kinderen in de klas te kunnen hebben maar de ouders zien thuis een kind dat de gestapelde emoties de vrije loop laat.

Uiting van pijn

Sommige hoogbegaafde kinderen maken hun gestapelde frustraties op school kenbaar. Zoals een ouder zo treffend vertelde: “het gedrag was vooral de pijn maar niet zijn zijn.”
Als er niet gekeken wordt naar de reden achter het gedrag maar alleen naar het gedrag zelf dan kun je je vast voorstellen wat voor een consequenties dit heeft.

Een noodgedwongen test

Sommige ouders moeten hun kind, vaak op eigen kosten, noodgedwongen laten testen om te bewijzen wat er speelt. En in enkele gevallen was zelfs dat niet voldoende en kreeg men de reactie:”Ja, kan wel zijn dat er in het  in het testrapport staat dat je kind hoogbegaafd is maar wij zien het niet.” Als ouder sta je met je rug tegen de muur en ondertussen zie je je kind steeds verder wegkwijnen en ontstaat er meer stress in huis.

Een luisterend oor en een lerende houding

Gelukkig waren er ouders waarbij het na dezelfde eerste hindernissen wel goed ging. Dat was een hart onder de riem voor de ouders die nog in een dal zaten met hun kind. Waar lag dat nu aan? Deze ouders vonden op school gehoor bij de leerkracht en de directie. Niet dat deze direct de oplossing aandroegen maar zij stelden zich kwetsbaar op en stonden open voor hulp van een expert op het gebied van hoogbegaafdheid. Deze scholen wilden heel graag leren hoe ze het kind weer in balans moesten krijgen. Voor sommige kinderen betekende dat compacten en verrijken en voor anderen 1 of 2 klassen versnellen. Ja, je leest het goed: 2 klassen versnellen.
De verbinding met de leerkracht, een passende leeromgeving en het aanbod zijn cruciaal. Dit zorgt er echt voor dat een kind binnen korte tijd weer tot bloei komt en gaat stralen.

Kostbaar bezit

Een hele tijd geleden had ik een mooi gesprek met een bestuursvoorzitter die belangstelling had voor mijn werk. Ik vertelde hem dat wederzijds vertrouwen (leerkracht, ouders en kind) de basis is om het kind tot ontwikkeling te brengen. Hij beaamde dit volledig en trok een vergelijk, die ik niet meer snel zal vergeten, met ongeveer deze strekking: “Ouders vertrouwen hun kostbaarste bezit, hun kind, aan ons als leerkracht toe. Dat is toch wel heel bijzonder. Ooit was er namelijk  een leerkracht die fotograferen als hobby had. Zijn collega wilde zijn dure toestel lenen. Hij vertrouwde zijn collega het dure apparaat waar hij lang voor gespaard had niet toe. Een gek vergelijk maar vergelijk dit fototoestel eens met een kind. Wij leerkrachten zijn het heel normaal gaan vinden dat ouders de zorg voor hun kind uit handen geven aan ons. Dan moeten ze ons wel volledig kunnen vertrouwen.”

Een mooie wens

Een ouder schreef me na afloop van de koffie-ochtend een prachtig bericht n.a.v. de koffie-ochtend maar ook n.a.v. de begeleiding van haar zoon en sloot af met de wens: “Ik hoop dat scholen openstaan voor hoogbegaafde kinderen en durven te erkennen dat ze niet altijd weten hoe ze hier mee moeten omgaan. Dat er ruimte is voor de juiste hulp net als onze school heeft gedaan.”

Een ontmoeting met mooie gevolgen

Net op datzelfde moment viel mijn oog op een blog van dezelfde bestuursvoorzitter waar ik zojuist over sprak. Zijn blog inspireerde mij: wat zou het niet mooi zijn om in de nabije toekomst leerkrachten, intern begeleiders, directeuren, bestuur-voorzitters tijdens een koffie-ochtend met elkaar in verbinding te brengen zodat ouders echt de kans krijgen om te vertellen wat er nodig is om ervoor te zorgen dat hun kind weer naar school gaat. Ervaring leert dat dit niet ingewikkeld hoeft te zijn. Je kwetsbaar opstellen en vaste regels durven loslaten kunnen ervoor zorgen dat er nieuwe deuren opengaan. Niet alleen geweldig voor het kind maar ook voor de leerkracht. Wie neemt deze uitnodiging aan?? Ik pak de handschoen graag op als er zich minstens 3 schoolbestuurders in Twente aanmelden voor zo’n bijeenkomst met ouders.

DIT VIND JE VAST OOK INTERESSANT:

Hoogbegaafd: van lijden naar leiderschap Hoogbegaafd: waar wrijving is komt glans Hoogbegaafd en in de weerstand? 10 tips voor een positieve wending