Ze was 8 toen ik haar en een aantal andere kinderen uit de plusklas vroeg wat je eigenlijk nodig hebt om uiteindelijk naar de universiteit te kunnen. “Goed kunnen nadenken, goede cijfers, dat je goed kunt doorzetten, de wil om hard te werken,” riepen de kinderen enthousiast. Jinte bleef stil. Ik zag haar denken. Toen ik haar de beurt gaf, zei ze vastberaden: “Liefde, veel liefde heb je nodig.”
Nu is ze 11 en zit ze in de brugklas. We hebben een gesprek aangevraagd bij de mentor en de coördinator want Jinte heeft aangegeven de motivatie te verliezen: de leerstof is veel te makkelijk.
De mentor vraagt haar wat ze nodig heeft om weer gemotiveerd en uitgedaagd te worden. Met dezelfde vastberadenheid als toen ze 8 was vertelt ze dat ze sneller door de leerstof wil. Haar ouders zitten naast haar. De blik van haar moeder ontgaat me niet. Een blik die bijna niet te omschrijven is: ik zie een trotse en bovenal liefdevolle blik.
De mentor reageert heel erg positief op het voorstel van Jinte. “ik zie je plan als een uitdaging. Voor ons is het de eerste keer maar eens moet het de eerste keer zijn,” zegt de mentor enthousiast. Ook hier is liefde voelbaar: liefde voor het vak en voor het kind.
Ik heb er vertrouwen in dat Jinte haar doel bereikt: wellicht gaat ze studeren aan de universiteit of bewandelt ze een ander pad. Welk pad het ook wordt, omringd door zoveel liefde zal ze haar doel vast bereiken.
