Omgaan met onrecht: wil je gelijk of geluk?

Ik zeg het bijna dagelijks tegen kinderen in mijn praktijk: ”fouten maken mag. Je kunt er van leren. Wat kan er nou in het ergste geval gebeuren als je een fout maakt?” Nou heb ik deze week ervaren dat er aan het maken van een fout een hoog prijskaartje kan hangen. Daarbij werd ik ermee geconfronteerd hoe moeilijk omgaan met onrecht kan zijn. 

Een onbekende mail en boete

Toen ik mijn mail opende zag ik een naam waarvan ik nog nooit eerder gehoord had. Ik zou een foto voor mijn website hebben gebruikt waar ik geen toestemming voor gevraagd had. Of ik wel even wilde betalen. Omdat ik de naam van het Vlaamse bedrijf niet kende durfde ik de bijlagen niet te openen. Dus eerst maar eens onderzoeken met wie ik ‘het genoegen’ had.

Een dame met een vriendelijk Vlaams accent legde me uit dat ik een x-aantal jaren geleden een foto had gebruikt van een landelijk dagblad waarvoor ik geen toestemming had gevraagd. Ik besloot deze krant te bellen en ook daar bevestigde een eveneens vriendelijke dame dat de mail met betaalverzoek klopte.

Beeldbank en Cito

Ik weet via een bevriende freelance vakfotograaf van een grote krant, hoe hard zij moet werken voor haar zuurverdiende centen. Ik haal de foto’s daarom altijd van beeldbanken waarvoor je moet betalen. Maar net die ene keer niet. En weet je waarom? ik zocht een foto met een afbeelding van Cito. Je weet wel, dat meetinstrument dat niet meet wat ie moet meten waardoor vele generaties, inclusief ikzelf, een omweg moeten maken in hun loopbaan. De beeldbank had nog nooit van Cito gehoord.

Onrecht en leren relativeren

Na het telefoongesprek bekroop me een vreselijk gevoel van onrecht en onmacht. Ik voelde me even de moeder wiens kind niet tot de plusklas wordt toegelaten omdat het geen A*plusscore haalde op ja, diezelfde Cito. Die moeder die haar kind naar school moet slepen. Wier kind met wallen onder de ogen en een wit koppie thuiskomt. Die moeder die slapeloze nachten heeft omdat ze dagelijks geconfronteerd wordt met het verdriet van het kind. Die moeder van het gezin waar de sfeer thuis bepaald wordt door het verdriet van dit kind. Dit kind dat door een klein beetje meer uitdaging en contact met peers weer wat kleur op de wangen zou krijgen.  Dit kind dat weer met plezier naar school zou gaan als school zou kijken naar wat het kind nodig heeft in plaats van die  #@*Citoscores. Dat ja…pffff.
Dat gevoel van mij duurde maar even want ik weet dat mijn situatie niet in verhouding staat met het verdriet van dit gezin. Het geluk van je kind is immers onbetaalbaar.

Loslaten en accepteren?

Terwijl ik mijn ervaring vertelde aan mijn man, herhaalt hij de woorden die vorige week uit mijn mond kwamen toen hij een boete kreeg voor te hard rijden ( en dan hebben we het over 8 km te hard). Een boete waarvan mijn twee zoons op kamers twee weken hadden kunnen eten: “Joh, laat los en accepteer het maar.”

Ik ga er vanuit dat er bij die grote krant mensen werken die een hart hebben dat klopt. Een telefoontje en ik had betaald waar zij recht op hebben. Nu krijgt die grote krant slechts een deel van het geld wat hen toekomt. Dat andere deel had ik liever betaald aan mijn dappere vriendin die zich deze week in het zweet heeft gerend voor het KWF. Tja wil je gelijk of geluk…..

Geen gelijk maar toch een beetje geluk

‘Niet denken in problemen maar in oplossingen en onderzoeken waar mogelijkheden liggen’ is mijn motto. Ik besloot mijn boosheid en frustratie te parkeren en een mail naar het Vlaamse bureau te sturen waarin ik mijn spijt betuigde en aangaf dat ik toch wel erg geschrokken ben. En wat wilde het geval: ik kreeg een hele menselijke reactie terug: bijzonder oprecht en betrokken. Uitkomst: we hebben een schikking kunnen treffen.

Gelijk kreeg ik niet maar ik voelde me wel gehoord. En dat is waarmee je het verschil kunt maken: luisteren, erkennen, van het probleem, regels versoepelen en zoeken naar een passende oplossing. Wat zou het toch mooi zijn als men dit wat vaker in het onderwijs durfde te doen. Hier zouden heel wat ouders en kinderen gelukkiger van worden en daarmee uiteindelijk de leerkrachten ook.

Vond je dit nuttig? Dan kun je het delen!
Geplaatst in Blog, Uit de praktijk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *