‘Hij komt zonder mokken zijn bed uit, verzorgt zichzelf weer goed en loopt weer rechtop’.
Deze woorden hoor ik vaak van ouders als hun kind passend onderwijs krijgt. Jammer dat we vaak zoveel bergen moeten beklimmen voordat we dat doel bereiken.
De ouders van Ivo liepen ook al tijden aan tegen het feit dat hun zoon met veel weerstand naar school ging. Thuis was hij niet te genieten. In de schoolvakanties zagen ze hun ‘oude’ Ivo weer terugkomen. Maar uiteindelijk had Ivo ook daar steeds meer tijd voor nodig.
Uit de praktijk: Ivo
Ouders schakelden daarom mijn hulp werd in. Er volgden vele gesprekken met school. Van de gemaakte afspraken kwam in de praktijk echter weinig terecht. De leerkracht had alleen oog voor wat Ivo niet goed deed. Ivo raakte steeds vaker gefrustreerd en liet niet meer de resultaten zien die bij zijn talent pasten. Zowel de intern begeleider als de leerkracht vonden daarom dat Ivo eerst maar eens moest laten zien dat hij de basis beheerste.
Nog 29 andere leerlingen
Een psychodiagnostisch onderzoek volgde. Hierin werd het vermoeden van de ouders en mij bevestigd: Ivo bleek een zeer talentvolle leerling. De orthopedagoog stelde een aantal goede adviezen op. De leerkracht gaf echter aan dat ze met een klas met ook nog 29 andere leerlingen maar voor een deel aan de adviezen kon voldoen. Een onderwijsassistent werd ingeschakeld om Ivo van tijd tot tijd buiten de klas om uit te dagen.
Geen onderdeel van de klas
Ivo werd echter steeds opstandiger. Hij kon goed verwoorden dat hij het niet fijn vond om de hele tijd uit de klas gehaald te worden. Heel begrijpelijk: hij wilde graag onderdeel van de klas zijn en ook graag samenwerken met andere kinderen. Tot nu toe kreeg hij taken waar hij altijd alleen aan moest werken. En regelmatig ontbrak het aan uitleg waardoor de frustraties alleen maar toenamen.
Overstap naar een andere school
Ouders kregen voortschrijdend inzicht: ze zagen dat deze school niet in staat was om het welzijn van hun zoon te verbeteren. Ze waren nu echt wel aan toe een de overstap te maken naar een andere school.
Uiteindelijk vonden ze een school die een passend aanbod leek te hebben. Toen de eerste weken van schooljaar op de nieuwe school erop zaten, werd er een een evaluatiegesprek gepland met de leerkracht en de intern begeleider.
Het eerste evaluatie gesprek
De ouders van Ivo waren best gespannen in aanloop naar het gesprek want stel je voor dat hij ook op deze school niet begrepen zou worden.
De angst bleek niet nodig want de leerkracht vertelde enthousiast hoe graag Ivo contact maakte met haar en zijn klasgenootjes. En dat ze vaak onderonsjes hadden, omdat Ivo haar grapjes snapte. Het was haar opgevallen dat hij zulke slimme vragen stelde en dat hij enorm gretig was naar nieuwe kennis.
Ivo werd gezien
De ouders ontspanden zichtbaar: eindelijk iemand die Ivo zag zoals zij hun zoon ook zagen.
Aan het eind van het gesprek vatte de intern begeleider de afspraken samen die we tijdens het gesprek hadden gemaakt. Tot slot gaf ze aan dat ze dit nog via de mail naar ons zou sturen om ervoor te zorgen dat iedereen op de hoogte is. De vader van Ivo keek me betekenisvol aan: deze intern begeleider heeft het begrepen.
Tranen van blijdschap
De moeder van Ivo gaf opgelucht aan dat ze zo blij is met de schoolkeuze en deze samenwerking. De intern begeleider zei oprecht: “Fijn om te horen. We zijn van mening dat we altijd de ouders nodig hebben om een kind optimaal te kunnen begeleiden..” Vervolgens keek ze naar haar collega, waardoor ze de reactie van de moeder van Ivo miste: tranen van blijdschap en opluchting stroomden over haar wangen. De intern begeleider wilde haar verhaal vervolgen maar ik stootte haar aan om even ruimte te maken voor deze ontlading. We werden er allemaal even stil van….
Het is overbodig om te zeggen hoe belangrijk het is dat je kind gezien wordt in zijn eigenheid en hierop een passend aanbod krijgt. Het kan levensveranderend zijn voor zowel het kind als de ouders.
Uit het oogpunt van privacy, zijn de namen in dit blog gefingeerd.
