Als je hoogbegaafde kind vastloopt en niet gelukkig is dan wil je dat je kind zo snel mogelijk geholpen wordt, niet waar? Ik merk tenminste altijd dat ouders zielsgelukkig zijn als ze na een lange zoektocht aangeven dat ze zich begrepen voelen en aangeven graag van mijn dienst gebruik te willen maken.
De opluchting dat de juiste hulp gevonden is, lijkt van korte duur want al snel moet er weer een hindernis genomen worden: hoe gaan we die hulp betalen? Als je bij machte bent om de kosten zelf te betalen dan is de eerste stap naar een oplossing snel gezet. Maar oh wee, als je afhankelijk bent van betalende instanties. De weg naar een PGB bij hoogbegaafdheid kan lang zijn.
Erkenning van hoogbegaafdheid
Wat was ik blij toen ik merkte dat er vanuit verschillende gemeentes de bereidheid was om mijn diensten te betalen vanuit een PGB. Eindelijk erkenning voor de doelgroep waar ik zo van hou. En uiteraard ook fijn om te merken dat de gemeente uit directe bronnen vernomen heeft dat men tevreden is over mijn diensten.
Oerwoud aan regels en procedures
Ja, je leest het goed: wat wás ik blij. Al gauw verging mij de blijdschap (en ook die van ouders) toen we erachter kwamen in wat voor een oerwoud aan regels en invullen van formulieren we terechtgekomen waren. Als elke gemeente dezelfde procedure zou hanteren dan was het nog daar aan toe. Maar nee, elke gemeente heeft een eigen procedure. En niet schrikken: binnen de gemeente heb je wijken met daaraan verbonden wijkcoaches. Zelfs de procedure kan van wijkcoach tot wijkcoach verschillen. En dan hebben we het nog niet eens over de ingediende formulieren die per abuis in het niets lijken te verdwijnen, zodat ouders ondanks de ontvangstbevestiging opnieuw in de telefoon moeten klimmen en vervolgens weer een nieuwe aanvraag moeten doen.
Ja, we schijnen er alles aan te doen om mensen te demotiveren een PGB aan te vragen of je als zorgverlener te dwingen in het korset van een contract voor zorg in Natura. Lang leve de klantvriendelijkheid en autonomie.
De paarse krokodil
Vandaag stond ik dan eindelijk bij het loket van de balie van de gemeente Enschede. ‘Gemeente x’ eiste namelijk een VOG-verklaring. Ik was al lang blij dat ik eindelijk deze afspraak kon maken. Want na een mailwisseling van pakweg 10 mails tussen ouder en wijkcoach waren de spelregels ein-de-lijk duidelijk.
Ik wachtte geduldig terwijl de lokettiste de gegevens invoerde en opeens schoot ik in de lach. Daarop onderbrak de lokettiste haar werk en zei:”ik voer even alle gegevens in hoor. Dat je niet denkt dat ik niets zit te doen.” Ik knikte en legde haar geruststellend uit dat ik haar niet uitlachte maar even aan de reclame moest denken van de paarse krokodil van Ohra. Ze ontspande en schoot daarop betekenisvol in de lach. “Tja, een hoop regels en formulieren, maar het hoort er nu eenmaal bij…”
Een verdraaide organisatie
Een aanvraagformulier rijker en ruim 40 euro armer fietste ik terug naar de praktijk. Ik dacht aan de laatste woorden van de reactie van de lokettiste: ‘het hoort er nu eenmaal bij.’ Opeens vroeg ik me af: Is dat wel zo? Volgens mij is dit weer zo’n voorbeeld van een verdraaide organisatie. Wat was ook alweer de bedoeling? De bedoeling was dat we een kind willen helpen dat in de put zakt. We willen het leren hoe het weer uit de put kan komen. Voordat we dat kunnen doen, moet het kind kennelijk eerst nog verder in de put zakken, omdat de gemeente niet denkt vanuit de klant maar vanuit angst en wantrouwen: Want stel dat de ouders misbruik maken van gemeenschapsgeld, stel dit, stel dat….
Een simpel optelsommetje van kosten en baten
Daarom timmeren we alles dicht met regels. We denken niet na over het feit dat de mensen die regels opstellen en formulieren ontwerpen betaald moeten worden en dat de mensen die formulieren controleren betaald moeten worden, enzovoort. Laat staan dat ze eraan denken dat de tijd die ik hierin stop ook betaald moet worden. Volgens mij denken ze dat ik dat wel even vrijwillig doe. Laat stáán dat ze aan de ouders denken. De zorgen om hun kind kosten al stress genoeg. Maar kennelijk doet dat niet ter zake als het om geld gaat…. Zet deze ‘kosten’ eens af tegen de kosten van een begeleidingstraject en het resultaat dat zo’n traject oplevert… Het antwoord is simpel: een kind kan de was doen.
Ik zeg: kom op met die ‘paarse krokodil’ (een PGB bij hoogbegaafdheid dus) en hou op met die bureaucratie.’ En mét mij zeggen vele gefrustreerde ouders dit. Misschien is zo’n ‘OHRA’ app zo gek nog niet voor de gemeente.
Er schijnt een heuse ‘Kafkaknop’ te bestaan. Een soort virtuele rode knop onder je bureau als je er als overheidsorganisatie niet meer uitkomt. Wellicht is een dergelijke knop ook verstandig om aan ouders te geven?
Nou dat zou inderdaad niet gek zijn. Ik wil er ook wel één 😉
Ik heb zo’n lijstje met kosten gemaakt. Inclusief 1 uithuisplaatsing, de nodige psychiatrische kosten om zowel ouder als kind weer enigszins op te lappen, de inkomstenderving doordat de moeder vaak haar baan moet opzeggen etc. Ik kom erop uit dat de besparing wanneer je door slim preventief te werken en je kind dus goede begeleiding te geven, desnoods 1-op-1, meer dan 90% kunt besparen.